مودهای نیمه اتوماتیک
مود اولویت دیافراگم (A یا AV):
مود اولویت دیافراگم را باید جزو مودهای نیمه اتوماتیک یا نیمه دستی به شمار آورد. با انتخاب این مود، کاربر اندازه دیافراگم را با توجه به شرایط مشخص می‌کند و دوربین، سایر موارد مانند سرعت شاتر، تراز سفیدی، ایزو و... را به طور اتوماتیک تعیین می‌کند. بنابراین به این صورت دوربین این اطمینان را به کاربر می‌دهد که شرایط نوردهی کاملا تنظیم شده و نتیجه نهایی عکس عالی خواهد بود. اولویت یا تقدم دیافراگم در شرایطی که قرار است عمق میدان در عکاسی رعایت شود بیشترین کاربرد را دارد. به طور معمول زمانی که سوژه در حالت ثابت قرار دارد و نیازی به کنترل سرعت شاتر نیست از این مود استفاده می‌شود. انتخاب عدد بزرگ‌تر برای دیافراگم به این معناست که دیافراگم کوچکتری انتخاب شده و در نتیجه نور کمتری وارد خواهد شد. از آنجا که دیافراگم به میزان گشودگی لنز در هنگام فشردن شاتر اطلاق می‌شود از این رو دیافراگم کوچک یعنی اینکه میزان گشودگی لنز کوچک و کم بوده و در نتیجه نور کمی هم به سنسور یا فیلم تابیده خواهد شد. رابطه دیافراگم با عمق میدان یک رابطه معکوس است (اما عدد انتخابی برای دیافراگم با عمق میدان رابطه مستقیمی دارد و عدد بزرگ مساوی عمق میدان بزرگ است) یعنی زمانی که دیافراگم کوچک باشد (عدد بزرگ) عمق میدان بزرگ خواهد بود. هر قدر عمق میدان بزرگ‌تر باشد فضای بیشتری از صحنه در فوکوس قرار خواهد گرفت و دوربین، شاتر با سرعت پایین‌تری را انتخاب خواهد کرد. از آنجا که ممکن است مبحث دیافراگم کمی پیچیده باشد، به طور خلاصه می‌توان این‌طور بیان کرد: عدد بزرگ برای دیافراگم یعنی دیافراگم کوچک؛ دیافراگم کوچک یعنی عمق میدان بزرگ و این به معنای شاتر با سرعت پایین است. به این ترتیب زمانی که عدد کوچک را انتخاب می‌کنید دیافراگم بزرگ خواهد بود و به تبع آن عمق میدان کوچک خواهد شد و دوربین با توجه به این شرایط به طور اتوماتیک شاتر با سرعت بالا را انتخاب خواهد کرد.
مود اولویت شاتر (S یا TV):
مود اولویت شاتر شباهت زیادی با مود اولویت دیافراگم دارد اما کاربرد آن زمانی است که کاربر تمایل داشته باشد خود، سرعت شاتر را انتخاب و تنظیم سایر موارد را به دوربین محول کند. در این شرایط دوربین به طور اتوماتیک اندازه دیافراگم، عمق میدان، ایزو، تراز سفیدی و... را مشخص خواهد کرد. عکاسی از سوژه‌های متحرک (مانند وقایع ورزشی) از جمله مواردی هستند که کاربر برای کنترل نتیجه عکس نهایی می‌تواند سرعت شاتر را انتخاب کند. به دنبال آن سرعت در عکس انعکاس پیدا می‌کند و به اصطلاح حرکت فریز می‌شود. برای اینکه سرعت سوژه را بتوان در تصویر به خوبی نشان داد باید از شاتر با سرعت بالا استفاده کرد. نقطه مقابل این قضیه زمانی است که کاربر می‌خواهد حرکات سوژه را به صورت محو و به اصطلاح بلور نمایش دهد. برای مثال می‌توان به عکاسی از سوژه‌هایی مانند آبشار اشاره کرد که در چنین شرایطی از شاتر با سرعت پایین استفاده می‌شود. یکی دیگر از مواردی که از شاتر با سرعت پایین استفاده می‌شود زمانی است که نور محیط چندان مساعد نیست. برای اینکه عکس‌های گرفته شده با این مود از کیفیت خوبی برخوردار باشند توصیه می‌شود که از سه پایه به منظور جلوگیری از حرکت و لرزش دوربین استفاده شود.
مود برنامه(P):
در بعضی از دوربین‌های دیجیتالی علاوه بر مود اتوماتیک، مود برنامه نیز در نظر گرفته شده است اما در برخی دیگر فقط یکی از این دو وجود دارد. با اینکه این دو مود تا حدود زیادی شبیه به یکدیگر عمل می‌کنند اما تفاوت‌هایی میان این دو نیز وجود دارد. مود برنامه باعث می‌شود کاربر در مقایسه با مود اتوماتیک کنترل بیشتری روی آیتم‌هایی مانند فلش، تراز سفیدی، ایزو و... داشته باشد.
مودهای کاملا دستی :
همان‌طور که از نام آن مشخص است با انتخاب دوربین روی این مود، تمام تنظیمات آن از قبیل سرعت شاتر، اندازه دیافراگم، تراز سفیدی، فلش و سایر موارد به عهده عکاس خواهد بود. این مود آزادی عمل کامل را به کاربر می‌دهد تا با توجه به شرایط، مناسب‌ترین و بهترین تنظیمات را برای دوربین انتخاب کند.
سایرمطالب مرتبط:
